Signspotting 2

An extremely funny book! I found it in the school-library as a new acquisition.
Had to laugh my head off, the signs with crazy texts just non-stop funny material! And the captions were gold too!!
Worth buying if you need a healthy break.

Re-try

A re-try of making a video for Miriam and Saija's performance. This time I use iMovie. Advantage: every music is possible and you can correct frame by frame.

Hope you like it!

My sister Mimmi

My sister hardly leaves the house. She likes to stay in her room most of the time. But when she gets out, it’s either for food or for television. On it she watches either a movie from the Movie1-channel or soccer from the Sport1-channel. They are from the same company that delivers digital television.
My sister knows everything about soccer. She definitely knows more than I do, and maybe she knows more than me and my brother’s knowledge combined.
If my sister isn’t watching TV, she will be behind the computer. Either working for her Spanish study or trying to satisfy her unquenchable thirst for knowledge.
I sometimes try to take her out. I then force her to take the bike and come along with me. To the shops in the centre, or on very few occasions I can take her to the museum.
The van Abbe is quite a big museum which has been expanded not too long ago. We went to see some art, and something with soccer if she would be lucky enough to encounter an artist’s work with that subject.
Stepping through the white cubes of different sizes we reached a particularly empty one, with a grey floor. The people in front of us walked steadily on without really looking at the work in this room. I couldn’t help staying, because the work was a person.
The person was lying on the floor. The moment she saw us, without looking directly at us, she got hope. As though standing for one second longer gave her the recognition and energy to perform her act. Maybe she waited a very long time to have another audience. I was proud to be a witness. She crawled over the floor, expressing agony and suffering.
What a beautiful feeling that she waited for who knows how long, to perform this especially for us.

My sister and I continued our path through the museum. From all the works, this was the one I remember from our visit that day. I guess she hasn’t forgotten either - even though I forgot if at that specific day there was a work about soccer - I’m still curious what her memory has imprinted from that day.

As I’m typing behind this computer in my school, I guess she is already home now, or in a few minutes. Either eating, watching TV or behind the computer.
If I had the chance to go home now, I would try to take her out.

A sleepy weekend, turning into something more useful

During this weekend it's been very easy to be lazy. Just hang out on the couch a lot and watch TV while snacking anything that's eatable.
Yesterday I ate apple-pie-flavoured yoghurt with added oats,
a dried-raisin loaf with almond-paste and sugar snow, a lot of apples (golden delicious), a tomato cream lobster soup (canned) with a homemade multi-grain bread and to finish I turned half a kilo of potatoes into crispy chips seasoned with Spanish salt and freshly ground black pepper. What a day.
Of course I couldn't stay home ALL day, so after eleven I met with Marta, her cousin Pilar and friend Cristina. The girls would stay one more night with Marta before they would go back to Spain, so I had the chance to meet them.
I sat down at their table outside the “Janssen en Janssen’s café” and ordered a white Martini and Ice-tea cocktail to try for a change (I had only drunk water before that day). We had a good talk about future professions like journalism and photography, living in other cities than your hometown and preference in music and movies.
After the getting-to-know-each-other talk we went inside this café and started dancing (A good way to get rid of all the excess laziness and calories).
We kept dancing until it hurt my ears.
Yes, my ears, because my legs never get tired :)
With departure at hand for the visiting girls, we stretched our company by strolling around the city centre. "Se promener" as the French would say. Pilar lived in Paris for 3 years and so she just added some French to our conversations, completely naturally and unconsciously.
As the meeting ended on our bikes and I had caught the last floating kisses goodnight with my hand, all I could think about was how satisfied I was with turning my day around and spending the last hours of it with other people than myself.

Over dromen en de bieb

Donderdag 8 mei 2008

Als een krokodil die wacht op zijn prooi, heb ik overdag in mijn bed gelegen. Met de wetenschap dat hier zelden een prooi langskomt.
Ik ben toen maar gaan lezen in mijn favoriete boek, heb geschreven, nagedacht en gedagdroomd.

Soms droom ik dat ik ergens mee bezig ben, terwijl ik denk dat ik het echt doe.
(De laatste keer dat ik een droom voor de realiteit verwarde was toen ik wilde opschrijven wat ik gedroomd had. Het was een droom die zó scherp op mijn netvlies en in mijn geheugen gegrift was, dat ik hem wel op móest schrijven. Het probleem was dat ik blijkbaar nog zo moe was, dat ik telkens meende het op te schrijven, terwijl ik dat eigenlijk nog aan het dromen was. Tot vijf maal toe heb ik gedroomd dat ik mijn droom aan het opschrijven was. Ik wilde de droom niet vergeten, dus concentreerde ik me op het daadwerkelijk pakken van mijn pen en papier. De reden dat ik het steeds niet kon opschrijven was omdat mijn tas met spullen verder dan een armslengte van me af lag.
En toen had ik de oplossing gevonden. Het enige hulpmiddel dat bij me lag was mijn mobiele telefoon. Die heb ik gepakt en begon al typend met mijn duim de droom te beschrijven. Alles zou gedetailleerd worden vastgelegd. Met een precisie die ik nimmer had kunnen evenaren.
Na een aaneengesloten bericht van drie SMS’jes waren er geen letters meer over.
Het feit dat ik het begin van de droom had vastgelegd gaf me de energie om eindelijk mijn ogen te openen en echt het bed uit te stappen, een vel papier en een pen te pakken en te schrijven. )

Halverwege de dag toen ik mijn nest was uitgekropen evolueerde ik van reptiel in een rechtopstaand beest. Een mens zou ik ‘t nog niet willen noemen.
Pas na vele omzwervingen zou ik op school gaan werken, en hoofdzakelijk in mijn eentje. Maar voordat ik zover was heb ik nog een hoop andere dingen gedaan. Het piekeren was overheersend in al mijn gedachten. Ik begon zelfs te twijfelen of het blauwe shirt dat ik droeg nog wel een keer aan kon, nadat ik het de dag ervoor had gedragen bij het kaasfonduën. Ze zouden me er in herkennen en vinden dat ik een viezerik was. Het is best onsympathiek om dit van goede vrienden te verwachten of zelfs maar te overwegen. Blijkbaar zet paniek aan tot meer paniek.
Ik heb besloten het toch nog een dagje aan te trekken, want ik vind mijzelf zelden stinken (Chinezen zeggen weleens dat westerlingen een zure lucht achterlaten, wat zij dan niet of in mindere mate produceren). Ik vond daarnaast de kleur uitstekend bij mijn schoenen en gemoedstoestand passen.
Zonder verder te aarzelen ben ik naar de stad gegaan om mijn ronde van inkopen te doen, geordend naar de meest ideale verhouding prioriteit en afstand t.o.v. elkaar. Ik begon bij de Hema, en kocht een kladblok (om de versie die in Duitsland samen met mijn tas en andere bezittingen is gestolen te vervangen).
Bij het teruglopen naar mijn fiets begon ik meteen een ingeving te krijgen. Ik bleef staan bij de fiets en schreef op wat ik later zou moeten onderzoeken. (Over Bauby.)
Ik leek een criticus die een aantekening maakte over het aangezicht van de ingang van de (pas vernieuwde) Hema. Met professionaliteit stak ik de pen even in mijn mond om na te denken over mijn passage/ingeving en schreef hem vervolgens snel, maar met precisie op. Nooit denkend over hoe de mensen naar me kijken in zo een geval, je moet toch zelfvertrouwen uitstralen, denk ik dat ik een paar mensen toch goed voor de gek heb gehouden.
Wat een leuk gevoel kan een kladblok met pen je toch geven.

Na nog 6 winkels te hebben afgestruind om een spray te vinden die niemand had en een kabeltje wat niet bleek te werken, kon ik mij eindelijk wijden aan het dagelijkse bezoek van de bibliotheek.
Ik ben nooit lid geweest, en toch voel ik me er nu zeer vertrouwd.
Ik stapte binnen toen er net een vrouw van middelbare leeftijd naar buiten kwam. Ik groette met een lach en een blik die wilde zeggen “hé, wij zijn hip hè!” omdat ze ook een zonnebril bij haar had en ik een leeftijdgenoot zou kunnen zijn van een zoon die ze misschien zou hebben die hier misschien nooit te vinden zou zijn (voor de boeken althans).
Ik liep de vaste route naar het boek van Bauby, eerst voorbij de inleverbalie. Ik glimlachte wel weer zo uitbundig als ik kon.
Toen liep ik langs een man met een paardenstaart die vast en zeker bij de kinderafdeling zeer op zijn nopjes zou zijn. Hij deed me denken aan Hakim van Sesamstraat. Er zat een soort ijverigheid in hem die misschien komt van het willen bewijzen dat ‘buitenlanders ook heel productief kunnen zijn’. Met die staart liet hij blijken zich genoeg op zijn gemak te voelen tussen de Nederlanders om zichzelf te zijn en het haar lang te laten groeien. Een geïntegreerde, bijna aanstellerig “ik houd van Holland”–schreeuwende immigrant van de 2de of latere generatie. Dat fantaseerde ik na één blik op hem te hebben gericht op weg naar mijn geliefde boek.
Het volgende stuk alsmaar rechtdoor en vlak voor de DVD’s negentig graden links afslaan richting romans, kast A-B.
Ik verwachtte al op een bepaalde hoogte in de kast de blauwe versie van het boekje te vinden (ze hadden ook een gele, maar die was uitgeleend) en ja hoor! Daar lag ie. Maar toen viel mijn oog ook op een boek met groene kaft en een wel zeer herkenbaar logo. Ik pakte het boek, bekeek de voorkant waarop een enigszins herkenbare Ewan McGregor als Obi-Wan Kenobi was geïllustreerd. Ik wist wie het jongetje naast hem moest zijn, maar hij leek niet op één van de acteurs die hem speelde in de film.
Het verhaal bleek zich tussen het verloop van twee films af te spelen en het jongetje zou in de tussentijd de puberteit meemaken. Dan heb je soms meer dan twee acteurs nodig om al die stappen van ontwikkeling in groei weer te geven.
Na de omslag gelezen te hebben dacht ik dat het voldoende was om het verhaal van de twee omvattende films te kennen, en legde de toch wat kitscherig aanvoelende gekafte verzameling van papier terug in de kast. Tegelijkertijd had ik al de Nederlandse versie van J.D. Bauby’s laatste levensverhaal in mijn handen, het boek waarvoor ik kwam.
Toen het nog leek dat ik de twee boeken aan het vergelijken was liep er een vrouw langs de boekenkast, bijna neuriënd, om ter plekke aan te geven dat ze naar een boek op zoek was. Ik maakte voor de zekerheid de weg een beetje vrij zodat zij er bij zou kunnen. Ze maakte een geluid dat duidelijk impliceerde dat hetgeen ze zocht hier niet lag.
Zei ze daarmee ook dat ik niet aan de kant hoefde? En deed ze dat neuriën alleen maar bij andere mensen, om aan te geven waar ze precies mee bezig was of was het zó erg ingebakken dat ze zelf niet eens wist dat ze ‘t hardop deed?
Aan de ene kant vond ik het storend om bij elk boek te moeten aanhoren dat het niet was wat ze zocht, maar er zat ook een consideratie aan die voor mij heel transparant maakte waar ik bij deze vrouw aan toe was.
Ze was op zoek naar een boek, geen twijfel.
Gek genoeg verkleinde het de kans te denken dat ze naar aandacht op zoek was van een potentiële flirt.
Al die middelbare vrouwen van 30 en 40, ik word er gek van.

Ik kon gaan zitten.
Ik koos altijd een klein rond tafeltje met een stoeltje bij een van de kasten. Het tafeltje dat het verst van de balie verwijderd is was precies zoals de dag ervoor. Het stoeltje was nog steeds met het uitzicht naar de baliemensen toe gericht. Ik denk dat de afgelopen 24 uur er niemand echt is gaan zitten om te lezen. Deze tafeltjes staan ook zó dicht bij het gangpad, dat niemand echt de onvermijdelijke aandacht van passerende mensen wil riskeren.
Maar ik vind het heerlijk. Het is dan ook echt míjn stek. Dat de stoel niet is verplaatst betekent alleen maar méér dat het mijn stek is.
De bezoeker die voor boeken komt leest de kaft, hooguit wat pagina’s en leent het dan om het in alle rust in de eigen omgeving te lezen. Dat nergens mee te maken willen hebben is volgens mij “typisch Nederlands”. Zo was ik ook. Boekje uitkiezen en zo snel mogelijk naar huis.
Maar nu ik elke dag terug kom en mijn boekje lees (is ook niks geks aan in een bibliotheek), geniet ik niet alleen met volle teugen van het verhaal, maar ook van de omgeving. De kans dat ze me vragen gaan stellen lijkt me uiterst klein. Boeken lezen in de bieb zonder lidmaatschap. Dat is toch de ultieme kwajongensstreek voor intellectuele adolescenten?
Maar als je eenmaal ouder bent geniet je toch anders. Ten eerste moet je ‘t in het geheim doen en gepakt worden is in mijn geval zó klein dat het eigenlijk weinig uitdaging is. Ik zal moeten genieten van het feit dat ik in deze bibliotheek misschien wel de enige ben die het tot een relatie heeft geschopt met slechts één boek.
Als ik mijn hoofdstuk uit heb ga ik nog even te rade bij mezelf of het voldoende impact had. Soms is een hoofdstuk wel erg kort en heb ik zin om even nog een krantje te lezen. Zo ook deze keer.
Ik moest nog wat gezichten van de uitcheck balie overtuigen (gewoon normaal doen, anders val je op) en het spannendste moment is altijd weer door de poortjes lopen. Je weet dat je niks bij je hebt, maar toch kan ie piepen. Het is een gelijkwaardige angst die ik had om over het spoor te lopen bij de wegovergang. Die angst wordt aangewakkerd als dàt gebeurd waar je bang voor bent geworden. Je weet dat er geen trein over je heen kan rijden terwijl je op het spoor staat, want je wordt op tijd gewaarschuwd. Maar als je nèt op dat moment die seinen hoort starten dan schrik je je wel een hoedje. Vooral als kind.
Eenmaal bij het krantenhoekje pakte ik de NRC-next. Aan de grote tafel plofte ik neer. Tegelijkertijd ploften er nog twee mannen bij mijn tafel neer. We zaten met z’n vieren te lezen. De mannen waren allemaal ouder dan ik, twee zelfs boven de vijftig. Ik denk dat een groot deel van de mensen hier nooit in het gedeelte van de bieb komt met de romans. Daar zag ik toch hoofdzakelijk vrouwen. Maar de mannen hadden iets over zich heen hangen wat de vrouwen niet hadden. Ze kwamen hier waarschijnlijk iedere dag, of zo vaak als ze konden. In hun adorabele onschuldig- en absoluutheid lazen ze hun krantjes:
“Ik heb geen abonnement nodig, ik verdien dit gewoon.”
“Ik werk hard en verdien niet eens zo veel, dit is míjn krant!”
Ik blijf kijken naar de foto van Ronald Koeman waar hij zijn kont afveegt met een Duits shirt. Ik had altijd al een hekel aan die gast, maar dit gaf meer dimensies aan dat afgrijzen. Hier was hij nog jong. Wat kunnen ze dan irritant tevreden kijken. Ik moet denken aan Peter Jan Rens van nu en een jongetje van de basisschool, met net zo’n kop. Alle foute dingen komen voor mij dan samen in die blik van Ronald Koeman. Ik sla de krant snel dicht en verlaat het gebouw.

Goodbye plastic man!

On the day when the city of Enschede was struck by the fireworksdisaster, a few years later this happened:
the plastic recycling factory burns!
There is a little disgrace in that, for I always eagerly snatch my roommates' plastic out of the garbage, just to recycle it.
Yes, they made me a plastic freak.
Even when all the plastic is gone, up in smoke, I still have the traits of a junkie gone cold turkey.
What happened to me that made me have this tick?
Burn baby, burn!

iPhoto movie maker

Miriam and Saija doing their "glass(es)-cleaning" performance. First try with the Quicktime movie maker from iPhoto.

The times I had to cry

* One day the destruction of the twin towers was on TV again. I watched it, alone in the big new empty house of my parents.
I couldn’t help feeling compassionate about those people I didn’t know.



* A suburb in île de France. In a renovated farmhouse "Ferme du Buisson", art and movies are shown to visitors. A performance starting with a spotlight that could change from a white circle into a black circle. Something I had never seen before. The people in the room were facing the floor in the middle, fully concentrated at experiencing this phenomenon. The size of the circle changed. A man in a black, spandex suit entering the stage and a girl in a white similar skin-covering material, when the light split in two.
I don’t know what it was the couple did - maybe it was because they were Japanese - to let me feel something so basic and profound, I had to cry.
The performance still lasted a while, but all I needed was that short peek giving me insight in the beauty of humanity. Words could not have expressed what I felt and I was thankful to have experienced this moment, for some things can not be explained, they have to be lived.

The making of

There's a funny story of how many times it took to make this picture.
Just click the movies under here (don't worry about the image, it's the sound that matters).







I'm happy with the result though...I guess making a good picture just takes some tries...8)

Till & Michiel

One of my favourite subjects is this duo. Usually they form a funny couple, I guess it's a guy thing...
Peppi & Kokki, eat your heart out!

(Peppi & Kokki are the dutch answer to Laurel and Hardy, where the fat one is shy and the thin one is ignorant. I hate that thin one! I wonder if that has to do with good acting, or really just not liking a person...)

Zeppelin

The funny thing about this zeppelin was that I saw it in Eindhoven in the afternoon, and while I was travelling towards Rotterdam, I saw it again out of my window!
I must have caught up with it...
Encroyable

How to...

I love the fact that you were free to look at these books and photocopy pages while being in a "white cube" of the VanAbbeMuseum. This one about stealing from the supermarket was my favorite to begin with. My second choice was "Be your own dick", the last word meaning a private detective (just in case you might think it's about understanding your penis).
Other books were about cooking with cannabis, guns and everything else illegal you can imagine.
What a cool library that was...too bad it's gone now